“Het mooie is dat deze cursus over ons ging en niet over het kind.”

Ingo heeft samen met zijn vrouw Nienke (die je in de eerste podcast haar verhaal hoorde vertellen) de oudertraining ‘Moedig Ouderschap’, ofwel ‘Geweldloos Verzet’ gevolgd en vertelt het volgende:

Nien, mijn vrouw, en ik hebben drie zoons. Alle drie met een rugzakje. De oudste heeft NLD, een leerstoornis. Daan, de jongste, heeft ASS en de middelste zoon Sam heeft ADHD met een vleugje OCD. Wij zijn ingestapt in de training om Daan beter te kunnen begrijpen en daardoor zijn leven te verbeteren, zijn welzijn te verbeteren. We hebben het vooral gedaan om de gezinsdynamiek te verbeteren, omdat het gewoon heel moeilijk is om drie kinderen die elkaar absoluut niet begrijpen samen in één huis te hebben. Het gaat vaak heel goed, maar als het fout gaat, gaat het ook echt fout. Dat is gewoon erg onprettig.

Wat mij ook aansprak bij deze training is jij, Debby, met heel veel kennis en heel veel vakmanschap. Je wordt van het begin af aan gezien in deze training. Daar ben ik heel positief over.

Door jullie enthousiasme kreeg ik ook steeds meer het geloof en de houvast dat de methode iets zou kunnen doen voor Daan (en voor ons). Gaandeweg kwam er meer logica in de methode. In het begin van de training was er meer onbegrijpelijk omdat er heel tegenstrijdige dingen lijken te gebeuren. Bijvoorbeeld in het geval van Daan met naar school gaan. Elke ouder zal ervoor zorgen dat zijn kinderen naar school gaan. En de methode schreef voor om dat op een andere manier te benaderen en daar geen druk op te zetten, dat te laten gaan. Dat hebben we gedaan. Niet dat hij daardoor naar school ging, maar het zorgde er wel voor dat wij rust in ons hoofd kregen. Blijkbaar doen wij iets wat goed voor hem is én voor ons. Door de rust die wij kregen ontstond er in huis een nieuwe, een andere en betere dynamiek.

Soms was het resultaat minder duidelijk. We hebben ook echt wel dagen gehad waarop ik hem anders wilde benaderen. Bijvoorbeeld; “ik wil hem nu straf geven of ik wil hem bij zijn kladden pakken en naar school brengen”. Dat hebben we niet gedaan. We hebben de methode trouw gevolgd en ik denk dat dit zijn vruchten heeft afgeworpen.

We hebben wel grenzen aangegeven, duidelijk gemaakt dat we er voor hem zijn en dat het om hem gaat. Dat lukte niet altijd, maar de tijd is een bepalende factor. Je moet geduld hebben, dan gebeuren er wel dingen. Ik wil niet zeggen alles, maar wel veel.

We hebben houvast vastgekregen met de methode zodat er rust bij ons ontstond. Wat heel fijn is. Het is gewoon heel prettig om naar je werk te kunnen gaan en te weten dat je kind niet opgefokt, boos of gefrustreerd thuis zit. Het ervaren van die rust ging heel snel. Ik ben altijd wel anders geweest in die benadering dan mijn vrouw. Ik was in het begin vaak boos als hij niet naar school ging en heb ook weleens grof taalgebruik gebruikt. Ik denk dat ik wel iets gemakkelijker heb kunnen loslaten dan Nien. Sommige dingen zijn zoals ze zijn, als ik het gevoel heb dat ik het niet meteen kan veranderen, dan kan ik het ook loslaten.

Ik heb meer regie gepakt, wij zijn samen meer gaan denken; ‘hoe willen wij dit doen?’. Niet meebewegen met, maar samen een plan maken.

Nien en ik zijn heel duidelijk een team geworden en stralen hetzelfde uit. Dat schrijft de methode ook voor. Duidelijk zijn naar Daan. Dat ging via een vrij natuurlijke weg.

Het steunnetwerk en openheid zijn een belangrijke pijler van de training. Als je eerlijk en open bent, dan ontvang je eerder begrip en steun, mensen mogen de kans krijgen om je te steunen.

Door de methode en de cursus ontdek je ook ‘wat had ik anders kunnen doen’. Ieder mens maakt fouten. En sommige dingen die je dan fout hebt gedaan, dat is helemaal niet uit onwil. Maar omdat je niet op het juiste spoor zit. We hebben door de cursus ook andere keuzes gemaakt.

Bij eerdere hulp die wij hebben gehad bleken alle oplossingen zo voor de hand te liggen, en leek ook de methodiek zo voor de hand te liggen. Terwijl dat helemaal niet zo was, dit loste niets op. Het mooie is dat deze cursus over ons ging en niet over het kind. Alles wat er voorheen is gedaan ging om het kind. ‘Dit moeten we voor hem doen, dat moeten we voor hem doen’. Met deze methodiek doen we het voor onszelf. Dat was eigenlijk het grote verschil en dat was verfrissend.

Wat we nu ook zien is dat er dingen veranderen bij Daan. Hij had rust nodig, je ziet een bepaalde dankbaarheid bij hem dat wij hem met rust hebben gelaten.  Hij is voor zichzelf dingen aan het ontwikkelen, hij is vrij, hij is open. Hij kan heel goed met zijn gevoelens omgaan. Ik heb er gewoon heel veel vertrouwen in dat het goed gaat met hem op de nieuwe school.

Ik vond het ook heel fijn om contact te hebben met mensen die in een vergelijkbare situatie zaten. Want als ouder heb je heel vaak het idee, hebben wij dat nu alleen? Het is fijn om aanknopingspunten te vinden bij andere mensen.

Ik zou tegen andere ouders willen zeggen; “Stel je open. Voel je vrij om je verdriet, je pijn, je frustraties en ergernissen te uiten. En sta open voor wat je terug krijgt. Maar heb geduld.”

~ Ingo

“Twijfel niet aan jezelf”

Bart mijn man heeft ook zijn verhaal verteld, zoals jij al aangeeft Debby het is inderdaad fijn om 2 kanten te horen. Voordat wij in aanraking kwamen met jou hadden wij intense jaren achter de rug, ik zat in een constante stress modus over onze dochter Isa, “ik wist het gewoon echt niet meer”. Ik had zoveel onzekerheden en bleef maar piekeren, de hele tijd bezig zijn met: “Wat kan ik nog meer doen? Hoe zorg ik ervoor dat ze slaapt? Hoe stopt ze met zichzelf pijn te doen?” Wat ik ook bedacht niets hielp, diverse hulpverlening maar het ging juist slechter met Isa, zij had geen vertrouwen meer in hulp het praten erover verergerde juist problemen, uiteindelijk gaf Isa zelfs aan geen zin meer te hebben in het leven. Dit zorgde bij mij natuurlijk voor enorme paniek.

Erg dankbaar ben ik dat jij in ons leven kwam, ons 1e telefonische contact was voor mij erg rustgevend en hoopvol, totaal anders dan wat ik tot nu allemaal had gehoord of gezien. De woorden geweldloos verzet spraken mij enorm aan, er is dus een manier, wij komen hieruit! Vooral toen jij mij een gesprekje stuurde van andere ouders, het moment dat ik mij besefte: “Wij zijn niet de enige”. 

Vol vertrouwen gingen wij aan de slag met de pijlers: zelfcontrole, aanwezigheid, relatie, steunnetwerk en verzet. De vraag, wat doe jij in 24 uur eigenlijk voor jouw kind? was erg confronterend, mijn gedrag werd hierdoor in kaart gebracht. S’nachts lag ik bijvoorbeeld bij Isa in bed om haar veiligheid te bieden, maar hiermee ging ik aan mijzelf voorbij en het hielp haar niet en werkte zelfs averechts. Dit was het moment dat ik mij besefte dit moet en kan anders, een heel eenvoudig inzicht maar o zo belangrijk! Een andere opdracht was dat  ik 2 dingen moest benoemen die alle aandacht verdienen om de switch te maken.
We hebben een brief geschreven, en haar dit voorgelezen. Na 3 weken bezig te zijn met dit traject werden de veranderingen al zichtbaar, erg hoopvol voor het eerst in jaren. Door het vertrouwen in mijzelf kan ik een veilige basis bieden aan mijn kind maar ook het gezin, het toepassen hiervan, ik voelde aan alles dat dit werkte, omdat zoals ik zei de veranderingen zo duidelijk waren te zien. Isa ging weer naar school zonder zichzelf pijn te doen. Dat is alles wat we ons en haar konden wensen. We hebben nu een bodem onder ons gezin, een basis. Ik zorg nu beter voor mezelf, waardoor er veel ruimte ontstaat voor ons als gezin, ik kon er nu ook zijn voor onze andere dochter Lynn.

Ik hoef mij niet meer aan te passen aan haar angst, ik kan gewoon weer zijn wie ik was van nature en er zijn voor haar. Dit is de pijler die mij het meeste heeft opgeleverd, het begrenzen/verbinden, stevig in mijn schoenen staan, ik val niet om, in alle rust mijn grenzen bewaken, Isa de ruimte geven naar mij te komen wanneer het even niet lekker gaat. Met de vraag “Wat is voor jou het volgende stapje?” gaf ik haar het vertrouwen dat zij het zelf echt wel weet.

In het begin maakten wij geen gebruik van ons netwerk, binnen dit traject leerden wij dat een netwerk erg belangrijk is, je hoeft het niet alleen te doen, ik ben van nature erg open alleen Bart is niet zo van het delen, om loyaal aan ons gezin te blijven is dit dus op de achtergrond geraakt, maar nu door de pijler netwerk is het fijn om mensen op de hoogte te houden bijvoorbeeld via de app, zo hoor je dat er ook mensen binnen ons netwerk  kampen met soortgelijke problemen, dit ervaar je alleen door openheid van zaken te geven.

Mijn adviezen voor andere ouders, vraag hulp, je bent niet de enige hierin, maak het bespreekbaar, twijfel niet aan jezelf als mens of ouder, blijf wie je bent, zelfzorg wanneer jij niet blijft staan lukt het zorgen voor je kind ook niet, heb vertrouwen toon dit ook aan jouw kinderen. Mijn dochters zijn nu jongvolwassenen en gaan als een speer, ook zij begrenzen en verbinden, zij passen dit toe in de praktijk ook naar elkaar. Het allermooiste wat ik mijn beide dochters mee kan geven is het vertrouwen in zichzelf, want dat hebben ze altijd bij zich. Beiden hebben zij bijna een diploma, Lynn werkt met baby’s, zij staat aan het begin van het volwassen leven, Isa als 19-jarige werkt met stervenden mensen, met haar achtergrond is dit extra speciaal, wij zijn zo trots op onze dochters!

Een tip voor de hulpverleners,  huisartsen, of het consultatiebureau. Kijk niet alleen wat heeft het kind nodig maar help vooral de ouders hoe zij hun kind kunnen ondersteunen, hun kind kunnen helpen de angst te overwinnen. Dit had ons zoveel ellende en een jarenlange zoektocht bespaard.

~ Hetty

“Je kind vertrouwen geven dat ze het zelf kunnen, je hoeft niet alles op te lossen als ouder, jij bent de spiegel voor jouw kind”

Jarenlang hebben wij hulp gezocht en hulp gehad uiteindelijk zijn wij bij jou terechtgekomen Debby, dit was voor ons als gezin een verademing. Onze dochter Isa ging niet meer naar school, Isa was boos, gefrustreerd, het pesten op school had zoveel effect op ons allemaal, Isa deed zichzelf ook pijn.

Wat ik voelde als ouder? Onmacht, Ik voelde me gefrustreerd en hulpeloos, ik zag gewoon geen oplossing meer, dit was een hele moeilijke periode.
Er is een wereld voor ons open gegaan toen jij kwam, wij lieten het initiatief nu bij Isa, omdat ik zag wat voor positief effect dit op onze dochter had werd ik rustig. Wij gaven onze dochter hierdoor vertrouwen. Discussies waren niet meer nodig, we gingen vanuit de steunende taal aangeven dat het goed komt, vertrouwen uitstralen. Dit vereist wel veel geduld, ook omdat je nu een andere taal gebruikt, eigenlijk minder taal maar het meer bij je kind laat, haar het vertrouwen geven dat zij het zelf kan oplossen. ‘Jij bent de spiegel van jouw kind’.

Natuurlijk zijn er ook momenten geweest dat het niet helemaal lekker liep, wij gaven Isa de tijd en ruimte om te herstellen, tot rust te komen en zodra zij het weer aankon gingen wij in gesprek. ‘Het ijzer smeden als het afgekoeld is.’ Wanneer het ons even niet lukt dan konden wij ook terugvallen op ons steunnetwerk, wij hebben een appgroep gemaakt waar wij in alle openheid alles konden delen. Tijdens de netwerkbijeenkomst, hebben we mensen gevraagd om ons te ondersteunen. Wij hebben een brief aan Isa geschreven, Een aankondiging hier hebben wij alle positieve dingen benoemd en hoe trots wij op haar zijn, maar ook hebben wij in deze brief aangegeven grenzen te stellen zoals jezelf niet meer pijn doen en weer naar school gaan en dat wij er alles aan gaan doen om haar hierin te ondersteunen. Wij hebben echt gekeken wat wel gelukt is en wat wij kunnen doen en dat gaf ons kracht i.p.v. onmacht.

Wat heeft mij het meeste opgeleverd? Het delen met mensen, je hoeft het niet alleen te doen het vertrouwen op jezelf, een luisterend oor van je omgeving, samen sparren, gewoon luisteren is meer dan genoeg. Het meest confronterend vond ik toch het delen met anderen een soort van schaamte, ik deelde hiervoor bijna niets. Waardoor het mij waarschijnlijk ook zoveel opgeleverd heeft. Ook het besef van hoeveel ik altijd overnam van Isa, met het idee zij kan het niet zelf dat vond ik erg confronterend om te zien na het invullen van de aanpassingskaart. Tijdens een SIT in waar ik bij haar ga zitten, vraag ik Isa na een voorval, wat ga jij doen om het op te lossen? Ik spreek het vertrouwen uit dat het haar gaat lukken, het kan lang duren maar ook hier geldt, de oplossing ligt bij het kind.

Het meest trots ben ik op hoe wij dit als gezin hebben gedaan, hoe Isa zich heeft ontwikkeld, zij gaat nu naar school, Isa doet zichzelf geen pijn meer, uiteraard wordt ze nog weleens boos maar wij houden dan vol, blijven rustig, verdragen en vooral bevragen is een hele belangrijke.

Wat ik nog aan scholen zou willen meegeven wanneer het gaat om kinderen die om wat reden dan ook niet meer naar school gaan is het volgende. Laat het systeem los, maak het passend elk kind is anders. Stel de vraag wat helpt het kind en de ouders? Wat kunnen wij samendoen om dit kind weer naar school te laten gaan? Maatwerk daar zouden veel gezinnen mee geholpen zijn, denk niet meer vanuit het systeem maar vanuit het kind.

~ Bart

“Toch Invloed hebben terwijl je geen controle hebt”
Wij hebben de oudertraining “Moedig Ouderschap ”gevolgd, dit na een lange zoektocht met veel verdriet en teleurstellingen. Het begon toen onze Daan werd gediagnosticeerd met Asperger, gevolgd door ASS, “Je hebt iets anders, iets nieuws”, zeg ik altijd. Onze zoektocht om passende hulp te vinden begon, dit was niet makkelijk. Therapeuten waar het niet mee klikte, puberteit van onze zoon, op een gegeven moment raak je echt gedesillusioneerd.
Uiteindelijk kwamen wij in aanraking met therapeute Katja, zij hanteerde hetzelfde principes als de cursus, van haar hebben wij geleerd dat je invloed kan hebben als je geen controle hebt, dit betekent eigenlijk stiekem dat je meer controle hebt. 😉
Wat mij onmiddellijk aansprak is dat het een oudercursus is en niet zo zeer voor ons kind, het idee dat ik mocht loslaten gaf mij meer ruimte in mijn hoofd, mijn manier van handelen en reageren. Wij hadden er veel van verwacht en het heeft ons ook enorm veel opgeleverd, mijn grootste struggle was, ik noem het altijd een “emotionele gijzeling”, er ontwikkelt zich een situatie, iets ontspoort en i.p.v. rustig te blijven en handelen komen er allerlei emoties los: tekortkomingen, boosheid, machteloosheid, falen, zelfs het idee om iemand fysiek te lijf gaan wat gelukkig nooit is gebeurd, maar dit is wat er ontstaat.
Als gezin heb je dan weer lange tijd nodig om hiervan te herstellen, het is erg slopend.
Het moment dat wij ons kind zelf de regie gaven kwam er ruimte… minder frustraties, wij leerden naar ons zelf kijken en stelden ons de vraag, wanneer grijp je in? Vooral rust ontstond er hierdoor binnen het gezin.
Binnen de training Moeder Ouderschap vanuit de principes van Geweldloos Verzet hoort dit bij de pijler zelfcontrole, wij hebben hierdoor boosheid en angst kunnen loslaten, wij handelen nu vanuit goed gevoel, helderheid en inzicht, zo begrijp je jouw kind veel beter. Regelmatig pak ik het cursusboek erbij als handleiding. Het is zo rustgevend om de regie uit handen te geven, niet het idee te hebben dat je meteen resultaat moet zien, gewoon je kind in rust toespreken en voelen: “ik verwacht hier niet iets van, maar ik laat je zien dat ik tijd in jou steek en ik het erg belangrijk vind”.
Ook het delen van zorgen ervaringen met andere ouders in hetzelfde schuitje is een gevoel van herkenning, ik snakte hier zo naar, ook zij maakten de problemen, onmacht en stress mee waar wij dagelijks mee kampten.
Het heeft ons, als ouders veel opgeleverd, wij zijn nu meer nader tot elkaar gekomen een eenheid, ik ben meer van het lezen en uitzoeken, ik geloof echt dat kennis macht is. Mijn man dacht alles te weten, ik heb hem herhaaldelijk uitgelegd dat dit misschien werkt voor een “gewoon” kind maar niet met ons kind waar meer voor nodig is, daar moet je meer in verdiepen, ik zei hem: “wanneer je fiets stuk is dan ga je toch ook naar de fietsenmaker?”.

Mijn man is door de training Moedig Ouderschap overtuigd geraakt dat je niet altijd zelf het wiel hoeft uitvinden, dat anderen kennis kunnen dragen die jou verder helpen.
Wij betrekken elkaar nu meer, doen veel samen en wanneer je merkt dat het daadwerkelijk helpt groeit het alleen maar, ook spreken wij elkaar aan wanneer iets niet helemaal goed loopt want fouten maken mag!
Er is meer rust in ons gezin, het gaat nu regelmatig zo lang goed dat ik eraan gewend ben geraakt, het is normaal geworden. Vroeger was dit anders, wanneer Daan thuiskwam na een schooldag vol prikkelingen, stond hij stijf van de stress, dit uitte zich in een bepaald soort gedrag met als resultaat enorme ruzies onder onze kinderen, mijn man bemoeide zich ermee, dreigde met straf alleen dit escaleerde altijd, je kon er gewoon niet tussen komen als ouder. Nu maken wij Daan rustig en duidelijk dat wij er niet van gediend zijn, hij gaat naar zijn kamer om te kalmeren, ik wacht tot de emoties gezakt zijn voordat wij actie ondernemen dat werkt gewoon beter. Later bespreken wij het weer, Daan is nu een stuk rustiger en wij zijn rustiger daardoor ontstaan er geen heftige escalaties meer.
Een belangrijke ontwikkeling is dat ik nu vertrouwen heb als ouder zijnde, ik heb niet meer het gevoel dat ik het verpruts. Zelfs wanneer Daan zoals voorheen een uitbarsting krijgen op het schoolplein sta ik in mijn kracht en heb ik vertrouwen, ik ervaar totaal geen schaamtegevoel meer. Een grote rol hierin heeft één hulpverlener gespeeld, Matthijs echt onze held, hij zei tegen mij, ik zou al 3 mijn kinderen blindelings aan jou vertrouwen, want je bent een hele goede ouder. Dat was de 1e keer dat ik het voelde, ik dacht dit moet het uitgangspunt zijn: “ik ben geen perfecte ouder, maar wel een goede ouder, zolang ik aan mijzelf twijfel kom ik nergens”. Ondanks dat het niet om controle gaat, heeft het me toch controle gegeven, namelijk zelfcontrole en dat heeft weer een positieve invloed op mijn kind.
Een goed netwerk om je heen is ook 1 van de pijlers die tijdens de training aan bod komen. Wij hebben misschien geen groot netwerk maar wel een hele hechte die altijd voor ons klaarstaan. Het enige wat ik hoef te doen is hulp vragen, mensen staan klaar maar dan moeten zij wel weten wat voor soort hulp. Mijn advies: geef openheid, laat ze toe zodat het voor een ander makkelijk is om er voor jou te zijn. Marion is bijvoorbeeld onze rots in de branding, zij staat altijd klaar voor ons. Het is een leerproces om hulp te vragen, maar ook dit doe ik vanuit vertrouwen.
Op de vraag wat ik het meest confronterend vind tijdens dit gehele proces daar kan ik heel duidelijk in zijn, wij hebben zoveel confrontaties meegemaakt in het verleden tijdens vakanties, uitjes noem maar op dat zodra ik wist dat wij deze training gingen volgen ik er zo naar uit keek, een bevrijdend/steunend gevoel, feest van herkenning, wij merkten gelijk verandering dat het iets met ons doet. Dit is hoe wij het ervaren dus wij hebben geen enkele confrontatie meegemaakt, behalve verhalen van andere ouders die nog aan het begin staan van het proces, ik ben ook erg benieuwd wanneer wij weer allemaal samenkomen hoe zich dat heeft ontwikkeld.
Wij zijn trotse ouders van een kind met autisme, er wordt niets meer verstopt wij dealen ermee, wij nemen plaats als gezin met alles erop en aan, wij twijfelen niet meer, wij doen het goed, en dat vindt Daan ook. Mijn tip voor alle hulpverleners is dan ook, Bekijk ieder kind afzonderlijk ieder kind is anders, vul niet vanuit jezelf in, en neem de tijd om het kind goed te leren kennen en zien. Voor alle ouders: zoek alsjeblieft hulp, ga niet in een isolement, laat weten aan je omgeving dat je zoekende bent, maak leerkrachten, artsen gek totdat je de juiste hulp hebt gevonden wat bij je past. Doe de training Moedig Ouderschap, al word je kind er niet beter van maar jij als ouder wordt er beter van en dat heeft weer invloed op jouw kind. Kijk naar je kind achter het rookgordijn van zijn gedrag, hij mag zijn wie hij is, zo ontwikkel je een sterke verbinding. Ik zeg maar, haal de beste versie uit je gezin!
Ik hoop dat ik iemand heb kunnen helpen met ons verhaal,
Nienke